Wybitni brzozdowianie: profesor Stefan Górniak

Wybitni brzozdowianie – prof. zw. dr h. c. Stefan Górniak, ekonomista, znawca księgowości i rachunkowości

Stefan Górniak urodził się 01.09.1900 roku w Brzozdowcach, w wielodzietnej, niezamożnej rodzinie. Był najmłodszym synem Piotra Górniaka i Konstancji z domu Śliwak, której ojciec Jan Śliwak był brzozdowieckim murarzem i tkaczem. Rodzina Śliwaków, wcześniej Śliwów, pochodziła według mojej cioci Mani (Marii z Burlikowskich Tokarzowej) z okolic Dzikowa, obecnie dzielnicy Tarnobrzega. Z kolei Górniacy, z których pierwszym przedstawicielem w Brzozdowcach był Piotr, pochodziła według niej z okolic Żywca. Stefan szkołę powszechną ukończył w 1911 roku. Później uczęszczał do VI Gimnazjum Państwowego we Lwowie, które ukończył zdając egzamin dojrzałości w 1919 roku. W nauce i życiu pomagał mu starszy o 11 lat brat Jan, przedwojenny sędzia.

W 1919 roku zgłosił się na ochotnika do służby wojskowej, a w okresie od sierpnia do października 1920 bezpośrednio uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu starszego szeregowca w jednym z pułków piechoty. W tym stopniu został przeniesiony do rezerwy. Po ukończeniu studium ekonomiczno-handlowego przy Akademii Handlowej, studiował na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Jana Kazimierza, który ukończył w 1924 roku uzyskując stopień doktora praw. W trakcie studiów dorabiał w Polskiej Nafcie SA, w Państwowym Urzędzie Zbożowym, w Towarzystwie Eksploatacji Soli Potasowych. Zebrał wtedy cenne doświadczenia praktyczne, rozwijane następnie na polu naukowym.

W roku 1926 roku rozpoczął działalność zawodowa i naukową w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego we Lwowie, która od 1937 roku przyjęła nazwę Akademii Handlu Zagranicznego, a po utworzeniu we lwowskim uniwersytecie studium ekonomicznego i skarbowego – również na tych studiach. Od 1927 roku do wybuchu wojny był też równocześnie nauczycielem w Państwowej Szkole Ekonomiczno-Handlowej. W okresie okupacji sowieckiej, w latach 1939 – 1941 był wykładowcą w Technikum Handlu Radzieckiego. Podczas okupacji hitlerowskiej, w latach 1941 – 1944 był wykładowcą w Szkole Handlowej z polskim językiem wykładowym.

Po wojnie przybył do Krakowa, gdzie przez rok był wizytatorem w Kuratorium Oświaty. W tym okresie rozpoczął też pracę jako wykładowca w Studium Spółdzielczym utworzonym przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Od roku akademickiego 1949/50, na prośbę rektora, wykładał równocześnie rachunkowość w Wyższej Szkole Handlowej (później przemianowanej na Wyższą Szkołę Ekonomiczną) we Wrocławiu. Następnie pełnił tam początkowo funkcję dziekana Wydziału Finansów, a w okresie od 31.01.1951 roku do 30.09.1952 roku, funkcję rektora.

W 1952 roku objął stanowisko kierownika Katedry Rachunkowości w WSE w Krakowie. W latach 1953 – 1955 był prorektorem tej uczelni. W 1956 roku uzyskał tytuł naukowy i stanowisko docenta. Tytuł naukowy i stanowisko profesora nadzwyczajnego nadała mu Rada Państwa w 1962 roku a tytuł profesora zwyczajnego w 1968 roku. W 1976 roku został doktorem honoris causa wrocławskiej Akademii Ekonomicznej, a nieco później otrzymał złoty medal za zasługi dla AE w Katowicach. Był członkiem Sekcji Ekonomicznej PAN, członkiem Zarządu Krajowego Oddziału PTE i przewodniczącym Sekcji Rachunkowości. Wszystkie te funkcje i zaszczytne tytuły uzyskał mimo, że był bezpartyjny, co w tamtych czasach było wyjątkowym przypadkiem.

Publikacje naukowe Stefana Górniaka ukazały się już w latach międzywojennych jak „Handel węglem w Polsce” opracowane wspólnie z dr J. Błeszyńskim, „Polski kodeks handlowy” (1934), „Pieniądz, czek i weksel” (1936), a także szereg podręczników z zakresu księgowości oraz organizacji i techniki handlu. Jako kierownik lwowskiego Ogniska Współpracy Naukowej Komercjalistów, które założył, redagował wydawany drukiem biuletyn tej placówki o zasięgu ogólnopolskim. Udzielał się też społecznie. Był członkiem komisji rewizyjnej miasta Lwowa, przez szereg lat przewodniczącym lwowskiej komórki Stowarzyszenia Księgowych. Bezpośrednio po wojnie ukazały się wznowienia przedwojennych prac a także nowe np. „Zasady teorii księgowości oraz techniki księgowania i bilansowania”, które miały trzy wydania. Inne opracowania to m. in. „ Treść bilansów przedsiębiorstw w świetle teorii rachunkowości”, „ Zasady nauki o bilansach oraz techniki inwentaryzowania i bilansowania w przedsiębiorstwach handlowych i przemysłowych”, monografia „Bilansoznawstwo w zarysie” (trzy wydania). Samodzielnie lub jako współautor opracował wiele podręczników i skryptów akademickich jak np. „Zarys rachunkowości przedsiębiorstw”, który ukazał się nakładem PWN w pięciu kolejnych wydaniach. Publikował wiele artykułów w specjalistycznych czasopismach polskich i zagranicznych np. w bułgarskich, niemieckich, jugosłowiańskich, czechosłowackich. Dorobek publikacyjny profesora Górniaka obejmował około 120 pozycji. Odbył wiele podróży do ośrodków naukowych wielu państw europejskich, a w 1968 roku odwiedził uniwersytety w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Wszystko to odbywało się bez uszczerbku dla działalności dydaktyczno-wychowawczej. Promował kilkuset absolwentów studiów I stopnia i magisterskich. Był promotorem przewodów doktorskich i habilitacyjnych. Po przejściu na emeryturę w 1970 roku nadal współpracował z uczelniami i pracownikami naukowymi.

Dla jasności przekazu należy dodać, że początkowo wyższe uczelnie państwowe o profilu ekonomicznym miały różne nazwy. W 1950 roku to ujednolicono i aż do 1974 roku nosiły one nazwę Wyższych Szkół Ekonomicznych. Później przemianowano je na Akademie Ekonomiczne, a jeszcze później na Uniwersytety Ekonomiczne.

Stefan Górniak był żonaty z Wandą Dobrzycką. Małżeństwo było bezdzietne. Zmarł w Krakowie 10.04.1983 roku i spoczął na tamtejszym cmentarzu salwatorskim w grobie obok starszego brata Jana.

Warto tu wspomnieć o ciekawej historii Jana Górniaka i jego rodziny. Jan o własnych siłach, dzięki uporowi i wytężonej pracy ukończył studia prawnicze we Lwowie uzyskując stopień doktora praw. Jego żona, Zofia z domu Burczak była siostrą płk dypl. Kazimierza Burczaka, ofiary mordu katyńskiego, którego nazwisko widnieje na liście katyńskiej. Po rozbiorze Polski pomiędzy dwóch okupantów, Janowi udało się uniknąć aresztowania przez sowietów, którzy postawili sobie za cel zniszczenie polskiej inteligencji. Był sędzią w sądzie okręgowym w Samborze. Przypuszczalnie był tam też wtedy, gdy aresztowano jego rodzinę. W 1940 roku NKWD aresztowało Zofię i dwóch synów gimnazjalistów w ich lwowskim mieszkaniu. Wywieziono ich do Kazachstanu, do rejonu położonego około sto kilometrów od Aktiubińska (północno-zachodni Kazachstan). Zofia, nauczycielka, odważna, bohaterska patriotka, uchroniła synów i przetrwała nędzę i głód. W 1945 roku Jan doczekał się powrotu żony oraz młodszego syna Mieczysława do Krakowa, gdzie wcześniej zamieszkał. Po układzie Sikorski – Majski, starszy syn Wacław wydostał się z zesłania z wojskiem generała Andersa na Bliski Wschód. Po wojnie wstąpił do zakonu oblatów, ukończył seminarium duchowne w Rzymie i pozostał na Zachodzie pracując w Belgii wśród tamtejszej Polonii.

Jan Górniak nie wrócił po wojnie do zawodu sędziego. Nie mógł zgodzić się z powojennym sądownictwem, które skazywało na więzienie lub śmierć polskich patriotów. Poglądy wuja mojego Ojca mogłem poznać w czasie gdy pomieszkiwałem krótko w krakowskim mieszkaniu Górniaków przy ulicy Urzędniczej. Był człowiekiem na wskroś uczciwym, prawym, wyznającym niezłomne zasady, jasno formułującym swoje myśli. Miał stałe, ugruntowane poglądy, które cechowały jego postawę życiową. Można by było o nim powiedzieć, jak Cyceron o Sokratesie „semper idem” czyli „zawsze taki sam”. Zmarł jesienią 1977 roku i pochowany został na cmentarzu salwatorskim w Krakowie.

Zofia, skromna nauczycielka, przykładna żona i matka, patriotka, sybiraczka, dołączyła do rodzinnego grobu na Salwatorze w 1991 roku, po śmierci w 95 roku życia.

Jan, Stefan i Zofia Górniakowie

Na podstawie materiałów Jana Burlikowskiego, wspomnień własnych, książki Stefana Tokarza pt. „Ludzie i cienie”, wyd. Księgarnia Akademicka sp. z o. o., Kraków 2006, opracowania pt. „Poczet rektorów WSH, WSE i AE we Wrocławiu 1947 – 2007” pod redakcją Józefa M. Soroki, wyd. AE we Wrocławiu w 2007 r.

Opracował Stanisław Burlikowski w kwietniu 2021 roku.

Za nadesłane materiały dziękuję P. Stanisławowi Burlikowskiemu.

Brzozdowce – opracowanie historyczno-statystyczne

Nakładem Towarzystwa Wydawniczego „Historia Iagellonica” (Wydz. Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego) ukazało się w roku 2020 opracowanie naukowe, poświęcone dwóm miejscowościom: to Brzozdowce i Knihynicze. Jest to już 35. tom z serii Na styku kultur i narodów. Galicyjskie miasta i miasteczka w józefińskim katastrze gruntowym, pod redakcją naukową Krzysztofa Ślusarka. Autorami publikacji są Volodymyr Dolinovskyi i Ivanna Stadnyk. Zachęcam do lektury – książka dostępna jest jako PDF. Można z niej niemało dowiedzieć się na temat struktury własności ziemskiej w Brzozdowcach w końcu wieku XVIII.

Brzozdowce na starych mapach

Dziękuję serdecznie za informację o stronie Mapire, dającej możliwości obejrzenia Brzozdowiec i okolicy na starych mapach, którą nadesłał P. Stanisław Horyń. Przykładem jest piękna, dokładna i barwna mapa Galicji i Bukowiny, którą można obejrzeć tutaj, a oto jej wycinek, przedstawiający Brzozdowce:

Fragment mapy z widocznym planem Brzozdowiec z XIX wieku

Można także porównać dawne mapy z dzisiejszą mapą satelitarną poprzez dostosowanie ustawień przezroczystości.

Życzenia na Wielkanoc

Wszystkim Czytelniczkom i Czytelnikom tej strony oraz całej społeczności brzozdowieckiej składam serdeczne życzenia zdrowych i spokojnych Świąt Wielkanocnych.

Pocztówka z lat 30. XX wieku autorstwa Pawła Poraja-Paradowskiego z zasobów Archiwum Polona Biblioteki Narodowej

Życzenia świąteczne

Wszystkim Czytelniczkom i Czytelnikom tej strony, którym Brzozdowce są wciąż bliskie, składam serdeczne życzenia udanych Świąt Bożego Narodzenia oraz wszystkiego najlepszego w nachodzącym 2020 roku.

Pocztówka na motywach obrazu Wojciecha Betleya (1867-1920), Archiwum Polona Biblioteki Narodowej

 

 

Pielgrzymka brzozdowian do Kochawiny 1934

Kościół w Kochawinie w sierpniu 2019 r.

Powodem odwiedzenia Kochawiny w sierpniu 2019 roku była przede wszystkim archiwalna fotografia ze zbiorów rodzinnych autorki strony. Upamiętnia ona brzozdowiecką pielgrzymkę do sanktuarium w Kochawinie, która odbyła się 85 lat temu – w czwartek 17 maja 1934 roku. Dzięki opisowi sporządzonemu przez Katarzynę z Dąbrowskich Berezowską, można rozpoznać przynajmniej kilka osób. Są to m.in.:

• Jadwiga Freidenberg (w pierwszym rzędzie, pierwsza od lewej, w narzuconej marynarce).
• Janina Wilusz (obok, druga od lewej).
• Katarzyna Dąbrowska, lat 15 (w pierwszym rzędzie 4 od lewej, w berecie, z długimi włosami).
• Jan Rauth (chłopiec w pierwszym rzędzie w środku, w białym wykładanym kołnierzyku).
• Jan Gustkowicz (z prawej strony, z brzegu, w piątym rzędzie)

Pamiątka z brzozdowieckiej pielgrzymki do Kochawiny 17 maja 1934 r.

Może ktoś z czytelników rozpozna jeszcze jakieś osoby?

Miejsce, w którym wykonano fotografię, po 85 latach – w sierpniu 2019 r.

Z prasy lwowskiej z tegoż dnia dowiedzieć się można, że w maju 1934 po pięciu tygodniach suchej i wyjątkowo ciepłej, wręcz upalnej pogody, 15 maja spadł deszcz, a nad Lwowem przeszła burza. Na 17 maja prognozowano pogodę chłodną i pochmurną, z lokalnymi opadami. Może to tłumaczyć cieplejsze okrycia pielgrzymów mimo słonecznego dnia, choć powodem mogła być także wczesna pora wyruszenia z Brzozdowiec. Nie wiadomo, czy pielgrzymi brzozdowieccy nocowali wówczas w Kochawinie oraz jaką dokładnie trasę przemierzyli, lecz do pokonania mieli przynajmniej 15 km w jedną stronę (w linii prostej).

Pocztówka ze zbiorów autorki strony

Sanktuarium, do którego zmierzali było już wówczas popularnym od lat celem pielgrzymek, zwanym „Jasną Górą Ziemi Lwowskiej”. W zespole budowli sanktuarium dominował okazały kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, zbudowany w stylu neoromańskim w latach 1868-1894. Jego wnętrze ozdobione zostało w latach 1928-29 modernistycznymi freskami pędzla Juliana Krupskiego[1]. Malowidła te częściowo zachowały się do dzisiaj. Najważniejszym był jednak obraz, znajdujący się w ołtarzu głównym.

 

Widok ołtarza przed 1912 r. – reprodukcja z książki ks. M. Czermińskiego T.J.

 

Historia kultu obrazu zaczyna się od wydarzenia, jakie przytrafiło się dziedziczce pobliskiej Rudy, Annie Wojankowskiej podczas podróży zaprzęgiem konnym do Żydaczowa w roku 1646. Modląc się o przezwyciężenie nagłych trudności w czasie podróży, miała spostrzec obraz przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątkiem, zawieszony na dębie.

Pocztówka z Kochawiny ze zbiorów Archiwum Polona Biblioteki Narodowej

Scenę tę przedstawiono na gobelinie, który posłużył za motyw reprodukowany później m.in. na pocztówkach[2]. Datowanie i autorstwo obrazu nie jest więc możliwe do ustalenia. W wydanych na temat Kochawiny broszurach wymienione są cuda, jakie miały dokonać się z jego udziałem, a ich treść przekazują w formie wierszowanej także hymny, które zapewne śpiewano podczas nabożeństw. Ich treść przedrukowana została w broszurze Fortunata Szymanieckiego Upominek z Kochawiny wydanej już w 1863 nakładem lwowskiego Ossolineum. Sprzedaż tej publikacji miała zasilić budżet przedłużającej się budowy kościoła.

Reprodukcja z książki ks. M. Czermińskiego

Na miejscu znalezienia obrazu istniała bowiem pierwotnie, t.j. od 1680 roku, kaplica ufundowana przez wojewodzinę kijowską Teresę z Zawadzkich Wychowską, odnowiona w roku 1888. Natomiast stary, drewniany kościół ufundowany przez dziedzica Rudy Konstantego Wychowskiego znajdował się w Kochawinie od początków wieku XVIII i został rozebrany w roku 1898. W książce Jerzego Kowalczyka Świątynie późnobarokowe na Kresach można przeczytać, że „W kościele odpustowym w Kochawinie z 1742 r. ściany boczne były pobite gontami, ale fasada musiała być otynkowana i została pokryta bogatą polichromią w 1777 r. (…) W trójstrefowym szczycie u dołu umieszczono widok kościoła i kapliczki na drzewie z cudownym obrazem NMP, adorowanej przez wiernych”[3].

Reprodukcja z książki ks. M. Czermińskiego T.J.

Kościół w Kochawinie na rysunku Napoleona Ordy, Wikipedia (domena publiczna)

Budowa kościoła nowego, murowanego trwała od ok. 1868 i do 1882 postępowała wolno z uwagi na różne trudności. Został on konsekrowany 1 września 1894. Na fotografii z tego wydarzenia widać obie budowle.

Reprodukcja z książki ks. M. Czermińskiego T.J.

Reprodukcja z książki ks. M. Czermińskiego T.J.

Sanktuarium w Kochawinie rozwinęło się bowiem dopiero dzięki staraniom proboszcza ks. Jana Trzopińskiego (1855-1931), który pracował tam w latach 1898-1931[4]. Dokończył on rozpoczętą wcześniej przez ks. Eugeniusza Pietruskiego i zawieszoną, budowę kościoła, wyremontował plebanię, zbudował kaplicę na miejscu znalezienia obrazu, a dla pielgrzymów przygotował nie tylko dom noclegowy, a nawet salę widowiskową. Ks. Trzopiński propagował także wiedzę o Kochawinie, zapraszając hierarchów Kościoła na uroczystości, publikując broszury i artykuły prasowe, a także układając nowennę wydaną drukiem już w 1896. Dbał również o estetykę sanktuarium, którego budowle sakralne były utrzymane w popularnych wówczas stylach neoromańskim i neogotyckim, a teren obsadzony był drzewami, których cień miał dawać wytchnienie licznym pielgrzymom. Sprzedawano także pocztówki z widokiem kochawińskiego kościoła i wizerunkiem obrazu oraz pamiątkowe broszury, z których dochód miał przyczynić się do rozwoju sanktuarium.

Kościół w Kochawinie, 1894. Reprodukcja z książki M. Czermińskiego T.J.

Kościół w Kochawinie w sierpniu 2019 r. – restauracja budowli wciąż trwa

Historię sanktuarium opisał szczegółowo w książce Kochawina w przeszłości i dobie obecnej, jezuita, ks. Marcin Czermiński[5] zaproszony do tego przedsięwzięcia przez kochawińskiego proboszcza ks. Jana Trzopińskiego „z okazyi koronacyi obrazu Matki Boskiej” zaplanowanej na 15 sierpnia 1912 roku. Na koronację zaproszono licznych gości, w tym także arcybiskupów obrządku ormiańskiego i greckokatolickiego. Ciekawostką jest, że uroczystą mszę tego dnia koncelebrował ks. Joachim Motykiewicz, dziekan z Brzozdowiec (Czermiński 1912, s. 42). Nie wiadomo, czy zachowały się fotografie z tego doniosłego wydarzenia, jednak z wydanej na tę właśnie okazję książki Czermińskiego dowiedzieć się można wiele o tle historycznym, związanym z kultem obrazu, który był celem pielgrzymek do sanktuarium. Cenne są także ilustracje, ukazujące wnętrze kościoła, zanim zostało ozdobione do dziś zachowanymi freskami oraz dokumentujące życie sanktuarium; zarówno odświętne, jak i codzienne. Na terenie sanktuarium znajdował się bowiem m.in. dom pielgrzyma, a także sierociniec dla dziewcząt prowadzony przez Siostry Służebniczki.

Reprodukcja z książki ks. M. Czermińskiego T.J.

Większość zabudowań (plebania, dom gościnno-rekolekcyjny, sierociniec zbudowany w latach 1898-1902, kaplica zbudowana na miejscu znalezienia obrazu w latach 1901-1903) zachowała się do dnia dzisiejszego. Na teren kompleksu wchodzi się przez okazałą, neogotycką, murowaną bramę.

Reprodukcja z książki ks. M. Czermińskiego T.J.

Dom gościnny w Kochawinie – pocztówka ze zbiorów autorki strony

Dziś sanktuarium w Kochawinie i sylwetka ks. Jana Trzopińskiego są opisane w Wikipedii. Informacje o sanktuarium znaleźć można także w przewodniku krajoznawczo-historycznym Grzegorza Rąkowskiego Ukraińskie Karpaty i Podkarpacie, część zachodnia.

Odnowiona fasada kościoła w Kochawinie – w sierpniu 2019 r.

Kościół w Kochawinie – detal wieży – w sierpniu 2019 r.

Obrazek pamiątkowy, Gliwice, 1974. Ze zbiorów autorki strony

Obecnie oryginał obrazu z Kochawiny znajduje się w parafii Matki Boskiej Kochawińskiej w Gliwicach, w sanktuarium zaś, pozostającym pod opieką greckokatolickich redemptorystów ze Stryja jako parafia św. Gerarda, znajduje się jedna z jego kopii. Kilka pozostałych kopii znajduje się w Polsce. Współczesna Kochawina jest częścią liczącego ponad 4 tys. mieszkańców Hnizdyczowa.

 

[1] Julian Krupski (1871-1954) był artystą malarzem, autorem wielu polichromii w kościołach Małopolski i Podkarpacia.

[2] Gobelin ten był pierwotnie wykonany na srebrnej kanwie, zastąpionej po renowacji w Paryżu, zleconej przez ks. Trzopińskiego, kanwą płócienną. Był zawieszony w nawie głównej kościoła (Czermiński 1912, s. 15).

[3] J. Kowalczyk, Świątynie późnobarokowe na Kresach, Wyd. IS PAN, Przemyskie Centrum Kultury i Nauki, Warszawa 2006, s. 62.

 

[4] W latach 1896-1898 ks. Jan Trzopiński pełnił funkcje wikarego przy proboszczu parafii kochawińskiej ks. Eugeniuszu Pietruskim.

[5] Ks. Marcin Czermiński T.J. (1860-1931), jezuita, był misjologiem i hagiografem, autorem wielu publikacji misyjno-krajoznawczych, m.in.  Szkice cywilizacyi Afryki południowej (1890), Szkice z Indyj (1891), Albania: zarysy etnograficzne, kulturalne i religijne (1893), W Dalmacyi i Czarnogórze (1896), Kolonie polskie w Bośni (1903), Wyprawa na Patmos, Efez i Kretę w 1899 r. i 1903 r. (1904), Na górze Athos wśród mniszej republiki (1908). Napisał także książki, w których kreślił sylwetki misjonarzy, m.in. O. Jana Beyzyma, bł. Andrzeja Boboli i in. Większość publikacji tego autora jest dostępna w Archiwum Polona Biblioteki Narodowej.

Brzozdowce w sierpniu 2019

Sierpniowa wizyta w Brzozdowcach była udana, choć pogoda nie dopisała. Dziękuję serdecznie ks. Damianowi Pankowiakowi za poświęcony czas i oprowadzenie po kościele oraz za zachętę do zwiedzenia kościoła w Hodowicy, któremu poświęcony będzie odrębny wpis.

Dobrze, że mimo trudności, są postępy w restaurowaniu fresków i rzeźb, które w murach kościoła się zachowały. Na szczególne uznanie zasługuje ofiarna praca młodych wolontariuszy z Wolontariatu Misyjnego Salvator przy odnawianiu polskich nagrobków na cmentarzu.

Tegoroczne zdjęcia z Brzozdowiec znajdują się w galerii nr 6.

Broszurka o cudach brzozdowieckich

Rycina z broszury W. Mrowińskiego (1886), autor nieznany. Z zasobów Biblioteki Narodowej (Archiwum Polona)

W zasobach Archiwum Polona prowadzonego przez Bibliotekę Narodową pojawił się skan broszurki o cudownym obrazie znajdującym się w brzozdowieckim kościele. Broszurę pt. Wiadomość o obrazie Jezusa ukrzyżowanego cudami słynącego w kościele Brzozdowieckim oraz opisanie łask i cudów tamże zdziałanych zredagowaną przez ks. Waleriana Mrowińskiego i wydaną w roku 1886 we Lwowie nakładem brzozdowieckiego proboszcza, ks. Joachima Motykiewicza (jak zadeklarowano na pierwszej stronicy, dochód z jej wydania miał umożliwić pokrycie dachu kościoła blachą) zdigitalizowano w ramach projektu Patrimonium. Przeglądając Polonę można też zapoznać się z innymi publikacjami ks. Mrowińskiego. Treść broszury opublikowana została we fragmentach na naszej stronie internetowej już ok. 2002 roku, przepisana wówczas przez autorkę z kserokopii będącej w posiadaniu rodziny.

Rycina przedstawiająca obraz znajdujący się w brzozdowieckim kościele (autor nieznany). Z zasobów Biblioteki Narodowej (Archiwum Polona)

Broszura, prócz opisu cudów, zawiera też dwie ryciny nieznanego autorstwa: z widokiem kościoła oraz cudownym obrazem, a także słowa pieśni i modlitw związanych z jego kultem.

Wesołego Alleluja

Z okazji nadchodzących Świąt Wielkanocnych składam Czytelniczkom i Czytelnikom tej strony oraz wszystkim, którym Brzozdowce są bliskie, serdeczne życzenia Wesołego Alleluja.

Przedwojenna pocztówka z Archiwum Polona Biblioteki Narodowej.

Film z Brzozdowiec (2006)

Zapraszam do obejrzenia filmu nagranego w Brzozdowcach w maju 2006 roku.